Bli med på Broderi og boblar på Asker Museum. Etterpå blir det panelsamtale om Hulda og verda med leiar Inger Undheim i Nasjonalt Garborgsenter, og konservator, utstillingsleiar Miriam Røsler-Nilsen frå Asker Museum og forfattar Birgitte Kleivset.
Hulda skriv i tidsskriftet "For bygd og by" 28. september 1913 om noko ho brenn for: norske bunader – ikkje berre som plagg, men som kulturberarar. I dag lyfter ho fram Golsbunaden, ein drakt som etter hennar meining er blitt "likso kjend og kjær kring i landet som Hardangerbunaden". Men Hulda er ikkje nostalgikar. Ho held fast på at folkedrakter må kunne endrast – utan å miste sjela si. Gamle former skal ikkje vere evige og urørlege. "Ingenting kann vera ubrigde til æveleg tid; der skal vera utvikling i alt," skriv ho.
Det handlar ikkje om å følgje snøgg mote, men om å gjere bunaden tidhøveleg og høveleg for kroppen, rørsla og kvardagen. Ho vil ha lettheit, ikkje tunge stakkar som veg "mange bismepund" og heng i 12 alnar nedetter. Den moderne bunaden skal vera fotfri, varm, ven, og – ikkje minst – god å dansa i. Hulda skriv praktisk: korleis ein syr ryfter i stakken, kor brei ein bord skal vera (helst 5–8 cm eller meir), og korleis rosesaum og plantefarga garn gjev både prakt og slitestyrke. Ho åtvarar mot å bruke ullgarn på kvitt tøy – det vert gult og graatt av vask. Bruk silke, skriv ho, og bruk mønstra som fylgjer med i bladet.
Hulda viser sitt blikk for både handverk, estetikk og funksjon. Ho er ikkje berre forfattar og målreisar, men formgivar og folkekunstnar, og ser kvinnekroppen, rørsla og dansen som ein del av nasjonsbygginga. Bunaden er ikkje ein museumsgjenstand. Han er levande – og han skal kunne nyttast med glede. "Finare og høvelegare klæde kann ikkje kvende bera," skriv Hulda om Golsbunaden. Det er ein hyllest – ikkje berre til bunaden, men til kvinnene som ber han.
Finn meir informasjon om arrangementa her: https://mia.no/askermuseum/broderier-og-bobler
Hulda skriv i tidsskriftet "For bygd og by" 28. september 1913 om noko ho brenn for: norske bunader – ikkje berre som plagg, men som kulturberarar. I dag lyfter ho fram Golsbunaden, ein drakt som etter hennar meining er blitt "likso kjend og kjær kring i landet som Hardangerbunaden". Men Hulda er ikkje nostalgikar. Ho held fast på at folkedrakter må kunne endrast – utan å miste sjela si. Gamle former skal ikkje vere evige og urørlege. "Ingenting kann vera ubrigde til æveleg tid; der skal vera utvikling i alt," skriv ho.
Det handlar ikkje om å følgje snøgg mote, men om å gjere bunaden tidhøveleg og høveleg for kroppen, rørsla og kvardagen. Ho vil ha lettheit, ikkje tunge stakkar som veg "mange bismepund" og heng i 12 alnar nedetter. Den moderne bunaden skal vera fotfri, varm, ven, og – ikkje minst – god å dansa i. Hulda skriv praktisk: korleis ein syr ryfter i stakken, kor brei ein bord skal vera (helst 5–8 cm eller meir), og korleis rosesaum og plantefarga garn gjev både prakt og slitestyrke. Ho åtvarar mot å bruke ullgarn på kvitt tøy – det vert gult og graatt av vask. Bruk silke, skriv ho, og bruk mønstra som fylgjer med i bladet.
Det handlar ikkje om å følgje snøgg mote, men om å gjere bunaden tidhøveleg og høveleg for kroppen, rørsla og kvardagen. Ho vil ha lettheit, ikkje tunge stakkar som veg "mange bismepund" og heng i 12 alnar nedetter. Den moderne bunaden skal vera fotfri, varm, ven, og – ikkje minst – god å dansa i. Hulda skriv praktisk: korleis ein syr ryfter i stakken, kor brei ein bord skal vera (helst 5–8 cm eller meir), og korleis rosesaum og plantefarga garn gjev både prakt og slitestyrke. Ho åtvarar mot å bruke ullgarn på kvitt tøy – det vert gult og graatt av vask. Bruk silke, skriv ho, og bruk mønstra som fylgjer med i bladet.
No comments:
Post a Comment